ΤΟ ΚΑΙΚΙ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΥΡΑ

At the Library of Harvard University.
Αυτές τις μέρες οι μέρες είναι σαν ύπνος, ύπνο-ξύπνο, τα όνειρά μου χωματόδρομοι και συντρόφοι τους ψάχνω δε με βλέπουν, γαλήνη.
Αρχές του ογδόντα ήρθα στο Αγιο Ορος πρώτη φορά. Θυμάμαι μόνο σκηνές, μπαλώματα μνήμες να μη λέω ψέματα δεν είμαι σίγουρος έγιναν όπως τα λέω μπορεί και να μην έγιναν.
Λίγες ώρες πριν βασιλέψει ο ήλιος περίμενα στην αμμουδιά κάτω απο το Ιβήρων τη βάρκα για τη Λαύρα.
Στεκόμουνα με άλλους δύο περίπου σαράντα, μου λέγανε ιστορίες που δε θυμάμαι ποτέ δε θυμόμουνα. Ητανε κοντοί και κοτσονάτοι βοσκοί θα ήτανε έτσι είναι οι Αρκάδες βοσκοί.
Ηρθε η βάρκα, μπήκαμε στο νερό ως το γόνατο, νότο προς Λαύρα. Ητανε σα χτυπημα στο κεφάλι ένας μικρός πανικός
Οι βοσκοί?
Στο αρχονταρίκι της Λαύρας ένας νεαρός κοκκαλιάρης μοναχός με βαθειά Μακεδονιή φωνή μας πρόσφερε λουκούμι και ρακί. Πρόδρομος. Μίλαγε πειραχτικά. Ξαφνικα τα μάτια ανοιγόκλεισαν και οι κόρες γύρισαν κατά πάνω από τη αυπνία.
Στο δρόμο για τη Ρουμανική σκήτη ζευγάρωσα μ ενα μεσόκοπο απο τη Θεσσαόνίκη. Τα παχιά του λ μαρέσαν και το πηδηχτό του περπάτημα και η ζωηρή του ομιλία. Αντριωθήκαμε και περπατήσαμε πέρα από τη σκήτη στη σπηλιά τιυ Αγίου Αθανασίου του Αθωνήτη. Το βλέπω, σαν αερικά στη σάρα του Αθωνα φωνές πειράγματα σπρωξήματα φιλία.
Στη σπιλιά σιωπή. Πέρασαν ώρες. Ητανε η αγιοτητα του τόπου θ αρπαζα το κεφάλι του και θα το φίλαγα ήταν ένας αλλιωτικος άνθρωπος τώρα.
Χρόνια παλεύω να ξαναφέρω μνήμες εκείνης της μέρας, μόνο αίσθημα ανησυχίας δέος κάτι σα φόβος ξανάρχεται.
Μετά βλέπω μια παρέα παιδιά περπατάμε σ ένα χωματόδρμο μεσ το δάσος. Κάποιος είπε να πάμε στο κελί του πατέρα Πα.ί.σιου.
Ανάψαμε ένα κερί στη Φιλοθέου και κατηφορίσαμε προς Παναγούδα. Αναψε η συζήτηση ιστορίες τα θαύματα του Πα.ί.σιου φωτιά στο στήθος μου.
Κοντοστάθηκα και γύρισα πίσω.
Δεν είμαι έτοιμος τούς φώναξα.
Βόρεια προς Σταυρονικήτα.
Ενας εκλεπτισμένος μοναχός που έμοιαζε με υπάλληλο γραφείου μου είπε δεν υπάρχει χώρος.
Πάλι βόρεια.
Το μονοπάτι ήτανε ήσυχο και καυτό. Μοναχός το μυαλόμου άδειο χωρίς προορισμό περπατούσα περπατούσα μεσ το δάσος.
Πέρασαν ώρες βλέπω ένα παιδί βημάτιζε τώρα ατο μονοπάτ τώρα στο δάσος.
Για που φώναξα. Καμιά αντίδραση.
Τι κάνεις εδώ φώναξα δυνατά.
Πρέπει ν αποφασίσω είπε.
Στην Εσφιγμένου θυμάμαι έφαγα με τους καλόγερους στην τράπεζα. Αγριεμένοι μοναχοί. Μπορώ ακόμα να δω ένα πρόσωπο πειρατή να καταβροχθίζει ένα τεράστιο κομμάτι καρπούζι σε μια καταιγίδα από μύγες. Η μαύρη σημαία στον πύργο έγραφε «Ορθοδοξία ή Θανάτος». Τα μαύρα μάτια του με τρύπησαν σαν νύχια.
Ορθοδοξία ή Θανάτος ψιθύρισα
Φόβος αγκάλιασε το σώμα μου, ήμουνα πολύ κουρασμένος. Βόρεια προς Χιλαντάρι το Σέρβικο μοναστήρι.
Σε λίγο το μονοπάτι έσβησε, ένιωθα ζάλη και κούραση. Άρχισα να τρέχω μπρος πίσω, έκανα κύκλους και τελικά ένα αβέβαιο μονοπάτι φάνηκε.
Σήμερα δε θυμάμαι τίποτε από τη βραδιά στο Χιλαντάρι εκτός απο το αρχαίο κλήμα. Ένας μοναχός μας είπε γιάτρευε στειρότητα.
Την άλλη μέρα συνάντησα ένα νεαρό Σέρβο που τ άρεσε να συζητάει μαζί μου δε θυμάμαι για τι, ήταν κι αυτός πανεπιστημιακός. Το μεσημέρι με πήρε στον ηγούμενο και καθήσαμε σε ένα μακρύ τραπέζι περίπου δέκα άντρες. Μιλούσαμε αγγλικά για πράγματα γραμματισμένοι μιλάνε περί ανέμων και υδάτων.
συνέχεια
You can now read the book in Greek here
https://play.google.com/store/books/details/Michael_Nikoletseas_THE_CAIQ...
At the Library of Harvard University.

-
- Add new comment
- 1386 reads
Anagnosi dorean
Sto google books free¡
Πάλι και παλι
Το διαβάζω το διαβάζω το.....
Add new comment