The caique from Lavra

THE CAIQUE FROM LAVRA
by
Michael M Nikoletseas

Read it at the Library of Harvard University.

Video of the Monastery of Megisti Lavra at the time (early 1980) the dramatic events of the book took place. Shown are
the archondariki, the bells, the Church, the stasidi, the dirt road to the port, the port, the tower where the policeman stood.
https://youtu.be/3vsSOaj9qvM?si=5mXz8fQRI7eWa8t5

THE CAIQUE FROM LAVRA

ΤΟ ΚΑΙΚΙ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΥΡΑ

by

Michael M Nikoletseas

copyright ©2023 by Michael M Nikoletseas
Published in USA

ISBN: 9798856592466

Revised February 2024

And I put on my beret
without a badge
and I ran away to war
which army
mother?

Far Pitched Tents: Poems of War
by Michael M Nikoletseas, 2011

Lavra, Mount Athos
Summer 2022

These days my days are like sleep, half sleep, my dreams are of dirt roads and comrades I search, they rarely notice me, peace.

Early eighties I came to Agion Oros first time. I only remember scenes, patches of memory that to be honest I am not sure they happened as I tell or they happened at all.

What I dream is so real sometimes, sometimes I see things on the wall, on the side of the mountain.

Late afternoon I was waiting on the beach of Iviron for the small boat to Megisti Lavra. There were about ten men scattered on the sand talking two to three together. In the yellow light of the setting sun their voices sounded like animals over the swishing waves.

Two guys about forty stood with me and told me their stories which I cannot remember I never did. They were short and stocky I think they were shepherds that is what shepherds of Arcadia look like. Over the years they come back in my memory and I have concluded they liked me.

The boat came, we had to wade, and we headed south to Lavra. It was like a blow, a little panic

the shepherds?

Never saw them again.

At the archondariki of Lavra a young skinny monk with a deep Macedonian voice offered us loukoumi and raki. Prodromos. He spoke as if teasing us. Suddenly his eyelids blinked rapidly and his eyes rolled up for lack of sleep.

On the way to the Rumanian skete I teamed up with a middle-aged man from Thessaloniki. His fat L amused me as did his jumping gate and lively speech. We got brave and ventured past the Rumanian skete to the cave of Athanasios the Athonite. I see us floating over the rocky path of Athos talking, jesting, pushing each other amicably.

In the cave we fell silent. We stayed there for a long time. Were it not for the sanctity of the place I would have grabbed his head and kissed it, he was a different man now.

For years I have struggled to bring up memories of that day. All that I can recall is an uneasy feeling, awe like fear.

A picture of me in a group of young men follows, we are walking on a dirt road in the forest. Someone suggested we go to Father Paisios' cell. We lit a candle at Filotheou monastery and headed downhill to Panagouda. There was excitement as the stories of the miraculous abilities of this monk were firing my chest.

I stalled and turned back.

I am not ready, I said to them.

I headed north to Stavronikita.

A dainty monk that looked like a clerk told me there was no space.

I headed north again

The trail was quiet and hot. I was alone, my mind empty, I had set no destination, just walking in the forest.
Hours later I came upon a young man who was pacing around now in the forest now on the trail.

Where to, I asked. He looked like he did not hear.

What are you doing here? I said loudly.

I must decide, he replied.

At Esphigmenou I remember I ate with the monks at the trapeza. These were wild looking monks. I can still see a pirate face devouring a huge piece of watermelon in a storm of flies.

The black flag on the fortification read "Orthodoxia or Thanatos". His black eyes pierced me like nails.

Orthodoxia or Thanatos I whispered.

Fear enveloped my body, I was exhausted. North to Hilandari the Serbian monastery.

Soon the trail disappeared and I was dizzy and fatigued. I made brief runs back and forth and around and finally suspicions of a trail emerged.

Today I recall nothing of the night at Hilandari except for the ancient grape vine that a monk said was miraculous, it cured sterility.

The next day I met a young Serbian who liked to talk to me. I do not recall the subject, he was a universitario too. Around noon he took me to the abbot and we sat at a long table about ten of us. We talked in English mostly about things men of letters talk about, which is mostly up in the clouds.

Ι see myself almost running holding my airline bag all my belongings, tight on my chest to the sea. This time I knew clearly what I was afraid of. And there, they drove behind me in a tractor, past me.

At the end of the road there was a tower almost on the sea. I waited for a long time. An old monk appeared.

Is there a boat to Ierissos?
Not today he said.

I surrendered to the ground.
The sound of the motorboat brought me back. A small fishing boat loaded with plastic containers swiftly appeared, unloaded and as swiftly;y was about to leave. The fisherman was talking to the monk in an animated voice the monk was silent.

Take me to Ierissos I yelled.

The fisherman ignored me all this time.
I pleaded with the old monk to persuade him to take me to Ierissos.

I must catch the plane a patient of mine needs me, urgent a crisis.

No one leaves from here, the old monk said.

Why?

The law, the monk replied and turned inland.

Thirty drachmas the boatman yelled as he stretched out his hand to lift me up onto the boat. What's that you have in that bag.

The trip was long, we ran into strong winds and rough seas. I soon got sick I thought I would die.

Want to go back? the boatman yelled.

The world spun around me I fell into a kind of sleep . I must grab on to something, there! the dark eyes of the pirate monk at Esphigmenou, the black flag on the monastery tower, there!

At Ierissos I got the bus to Thessaloniki.

At the airport I sat in the departures lounge drinking lots of orange juice. It would be a long wait before my flight.

Leaning against the wall in front of me two cops their eyes making frequent scans over toward me. One of them was short and stocky with fleshy lips and thick fingers. Asia minor Egypt I said. His eyes I had seen before but could not remember.

Now he stared at me almost steadily it was like he was telling me something, the iron hand of the law or friendship.
Soon the quantities of liquid I consumed had their effect, I got up looking for the men's room. The cops followed me around and into the men's room.

I returned to the lounge they planted themselves in front of me against the wall.

My flight was announced I lined up to have my bag checked and board the plane. The cops rushed close to me the cop with the black eyes almost touching me I could feel his breath.

I emptied my bag on the belt.
My cop hugged me.

You left something on the Μountain go back he said

his face now shining his look almost erotic.

I will follow you every place you go.

.

Late afternoon the next day or perhaps later I am not certain I climbed the stairs of the archondariki at Lavra. The belfry on my right invaded my insides a taste of death. There is a small campana that rings at three every night to drag the men from the kingdom of the flesh to the kingdom of God to the chapel through prayer and death.

Straight ahead at the door of the kitchen Father Prodromos.

Mikhail!

I bowed and kissed his hand. I stepped back and stood there for some time looking past him. My body must have been swaying Father Prodromos stretched out his hands around me.

Now he rushed into the kitchen and came back holding a piece of bread. I took the bread and turned to the right to the dormitory.

The little campana pieced my gut three after midnight time to go to the chapel. There is no sound in the world that chimes death more faithfully than the little campana of Lavra.

In the darkness the monks kept coming to pray kyrie eleison a thousand times. I did not.

End of August I could feel fall descending upon the skin of my arms. Summer had passed peaceful helping Father Prodromos with the chores of the archondariki making coffee for the pilgrims loukoumi and raki. On a couple of occasions Father Prodromos said

Mikhail get married or become a monk.

I kissed the hand of Father Prodromos my eyes wet and headed downhill to the arsanas with four or five others today the caique was coming.

The dirt road was wet and there was strong wind almost forcing us back. Waves broke on the rocks and jetted high up to the tower of the small port. A gendarme outside his office high up below the tower his back toward us paced back and forth raising his arms to the clouds.

The caique appeared in the midst of breaks of giant columns of white foam aiming the narrow mouth of the tiny port now lurching toward the dark rocks.

The pilgrims screamed and ran back uphill. The gendarme now facing us waved his arms telling us something or blessing us I could not tell. It was a dance the caique the gendarme the pilgrims over and over again like in an ancient drama. This was all the gendarme's doing.

The pilgrims left on a truck to Karyes later that day. Bad weather continued for days, the caique came and the dance was repeated, then there was no caique winter no pilgrims.

Mid November I was awakened before the campanula chimed, a deafening thunder storm it was Sunday I think. I stood at my stasidi my mind empty seeing nothing. An old monk, his body curved, his face deep inside the black hood sat in the stasidi next to me whispering his prayer I could not hear the words.

Close to daybreak his voice gained strength. It was hard not to notice now pleading now asserting now blasting out like a bugle.

kyrie eleison kyrie eleison kyrie eleison

and here is something that I have never lived before or after. My whole body started shaking my shoulders got heavy tears dripping on the floor I was invaded my lips whispered repeatedly

kyrie eleison kyrie eleison kyrie eleison

till I fell asleep.

A very strong thunder like an artillery shot struck the southwest of Lavra.

After the trapeza we walked outside the walls of the monastery to see.

An oak tree was struck only the black trunk remained shooting a couple of meters from the ground. Now I knew who did this but miracles are undone if you talk about them.

These days I feel it heavy on the skin of my arms fall is coming. All pilgrims are gone. I have not gone down to the arsanas for many years. I will get bold one day and walk down the hill see if the gendarme is still around.

These days I talk to Father Prodromos my gerontas often. It is very late the pilgrims are gone I will be alone on the caique.

ΤΟ ΚΑΙΚΙ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΥΡΑ

Μιχάλης Μ Νικολετσέας

Και φόρεσα το μπερεδάκι μου
χωρίς κορώνα
και είπα να πάω στον πόλεμο
για ποιό στρατό μάννα;

Far Pitched Tents: Poems of War
by Michael M Nikoletseas, 2011

Λαύρα, Άγιον Όρος
καλοκαίρι 2022

Αυτές τις μέρες οι μέρες είναι σαν ύπνος, ύπνο-ξύπνο, τα όνειρά μου χωματόδρομοι και συντρόφοι, τους ψάχνω δε με βλέπουν, γαλήνη.

Αρχές του ογδόντα ήρθα στο Αγιο Ορος πρώτη φορά. Θυμάμαι μόνο σκηνές, μπαλώματα μνήμες να μη λέω ψέματα δεν είμαι σίγουρος έγιναν όπως τα λέω, μπορεί και να μην έγιναν.

Τα όνειρα μου είναι τόσο ζωντανά, κάπου κάπου βλέπω πράγματα στον τοίχο στις πλαγιές του βουνού.

Λίγες ώρες πριν βασιλέψει ο ήλιος περίμενα στην αμμουδιά κάτω από την Ιβήρων τη βάρκα για τη Λαύρα. Καμιά δεκαριά προσκυνητές σκορπισμένοι στην άμμο κουβέντιαζαν σε παρέες δύο τρεις. Στο κίτρινο φως του ήλιου που βασίλευε οι φωνές τους ακούγονταν σαν φωνές ζώων πάνω από τα κύματα.

Στεκόμουνα με άλλους δύο περίπου σαράντα, μου λέγανε ιστορίες που δε θυμάμαι ποτέ δε θυμόμουνα. Ητανε κοντοί και κοτσονάτοι βοσκοί θα ήτανε, έτσι είναι οι Αρκάδες βοσκοί. Όλα αυτά τα χρόνια έρχονται στη μνήμη μου κ' έχω καταλήξει με συμπαθούσαν.

Ηρθε η βάρκα, μπήκαμε στο νερό ως το γόνατο, νότο προς Λαύρα. Ητανε σα χτύπημα στο κεφάλι ένας μικρός πανικός

Οι βοσκοί;

Δεν τους ξαναείδα.

Στο αρχονταρίκι της Λαύρας ένας νεαρός κοκκαλιάρης μοναχός με βαθιά Μακεδονική φωνή μας πρόσφερε λουκούμι και ρακί. Πρόδρομος. Μίλαγε πειραχτικά. Ξαφνικά τα μάτια του ανοιγόκλειναν και οι κόρες γύρισαν κατά πάνω από τη αϋπνία.

Στο δρόμο για τη Ρουμανική σκήτη ζευγάρωσα μ' ένα μεσόκοπο από τη Θεσσαλονίκη. Τα παχιά του λ μ αρέσαν και το πηδηχτό του περπάτημα και η ζωηρή του ομιλία. Αντριωθήκαμε και περπατήσαμε πέρα από τη σκήτη στη σπηλιά του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη. Το βλέπω, σαν αερικά στη σάρα του Άθωνα φωνές πειράγματα σπρωξίματα φιλία.

Στη σπηλιά σιωπή. Πέρασαν ώρες. Ητανε η αγιότητα του τόπου θ' άρπαζα το κεφάλι του και θα το φίλαγα ήταν ένας αλλιώτικος άνθρωπος τώρα.

Χρόνια παλεύω να ξαναφέρω μνήμες εκείνης της μέρας, μόνο αίσθημα ανησυχίας δέος κάτι σα φόβος ξανάρχεται.

Μετά βλέπω μια παρέα παιδιά περπατάμε σ ένα χωματόδρομο μεσ' το δάσος. Κάποιος είπε να πάμε στο κελί του πατέρα Παΐσιου.

Ανάψαμε ένα κερί στη Φιλοθέου και κατηφορίσαμε προς Παναγούδα. Άναψε η συζήτηση ιστορίες τα θαύματα του γέροντα Παΐσιου φωτιά στο στήθος μου.

Κοντοστάθηκα και γύρισα πίσω.

Δεν είμαι έτοιμος τους φώναξα.

Βόρεια προς Σταυρονικήτα.

Ενας εκλεπτυσμένος μοναχός που έμοιαζε με υπάλληλο γραφείου μου είπε δεν υπάρχει χώρος.

Πάλι βόρεια.

Το μονοπάτι ήτανε ήσυχο και καυτό. Μοναχός το μυαλό μου άδειο χωρίς προορισμό περπατούσα μεσ' το δάσος.

Πέρασαν ώρες βλέπω ένα παιδί βημάτιζε τώρα στο μονοπάτι τώρα στο δάσος.

Γιά που, φώναξα. Καμιά αντίδραση.

Τι κάνεις εδώ, φώναξα δυνατά.

Πρέπει ν αποφασίσω, είπε.

Στην Εσφιγμένου θυμάμαι έφαγα με τους μοναχούς στην τράπεζα. Είχανε άγρια όψη. Ακόμα βλέπω ένα πειρατή να καταβροχθίζη ένα μεγάλο κομμάτι καρπούζι μέσα σ' ένα σμήνος μύγες, τη μαύρη σημαία στον πύργο Ορθοδοξία η Θάνατος. Τα μαύρα του μάτια σαν καρφιά.

Ορθοδοξία η Θάνατος ψιθύρισα.

Ένας φόβος αγκάλιασε το σώμα μου ένιωθα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν.

Βόρεια προς Χιλαντάρι το Σέρβικο μοναστήρι. Σε λίγο το μονοπάτι χάθηκε, με κατέλαβε ζάλη και εξάντληση. Έκανα μικρές επιδρομές πίσω μπροστά και γύρω γύρω και τελικά κάτι σα μονοπάτι φάνηκε.

Σήμερα δε θυμάμαι τίποτε από τη νύχτα στο Χιλαντάρι εκτός από το αρχαίο κλήμα που ένας μοναχός μας είπε ότι είναι θαυματουργό για τα άτεκνα ζευγάρια.

Την άλλη μέρα συνάντησα ένα Σέρβο που του άρεσε να μιλάει μαζί μου. Δε θυμάμαι το θέμα ήταν κι' αυτός πανεπιστημιακός. Κατά το μεσημέρι με πήγε στον ηγούμενο και καθίσαμε σ' ένα τραπέζι κάπου δεκα άτομα.

Μιλήσαμε στα Αγγλικά κυρίως για πράγματα που οι γραμματισμένοι μιλούν περί ανέμων και υδάτων.
Μετά βλέπω τον εαυτό μου να τρέχει, κρατώ την τσάντα της Ολυμπιακής όλα τα υπάρχοντα μου σφιχτά στο στήθος μου στη θάλασσα. Αυτή τη φορά ήξερα καλά τι φοβόμουνα. Και να, ένα τρακτέρ πίσω μου, να, με ξεπέρασαν.

Στο τέλος του χωματόδρομου ήταν ένας πύργος κοντά στη θάλασσα. Περίμενα ώρες. Φάνηκε ένας γέρος μοναχός.

Εχει καΐκι για την Ιερισσο γέροντα;
Οχι σήμερα, είπε.

Παραδόθηκα στο χώμα.

Ο ήχος από ένα μοτέρ με συνέφερε. Μιά μικρή ψαρόβαρκα γεμάτη πλαστικά δοχεία φάνηκε ξαφνικά, ξεφόρτωσε αστραπιαία και γύρισε να φύγει. Ο ψαράς μιλούσε φωναχτά στο μοναχό που άκουγε σιωπηλός.
.
Πάρεμε στην Ιερισσό, φώναξα.

Ο ψαράς με αγνόησε όλη την ώρα.
Σχεδόν στα γόνατα παρακάλεσα το μοναχό να πείσει τον ψαρά να με πάει στην Ιερισσό.

Πρέπει να προφτάσω το αεροπλάνο, ένας ασθενής μου με χρειάζεται επειγόντως.

Κανείς δε φεύγει από 'δω, είπε ο γέρος μοναχός

Γιατί;

Ο νόμος, απάντησε ο γέροντας και έφυγε από τη θάλασσα.

Τριάντα δραχμές! Φώναξε ο βαρκάρης και άπλωσε το χέρι του να με σηκώσει
στη βάρκα.

Τι έχεις μεσ' στη τσάντα;

Κάναμε ώρες για την Ιερισσό, πέσαμε σε πολύ άνεμο και θάλασσα. Μ' έπιασε ναυτία νόμιζα ότι θα πεθάνω.

Θέλεις να γυρίσουμε πίσω; φώναζε ο βαρκάρης.

Ο κόσμος στροβιλίζοταν γύρω μου κ' έπεσα σ' ένα είδος ύπνου. Πρέπει να πιαστώ από κάτι, να! Τα σκοτεινά μάτια του πειρατή μοναχού στην Εσφιγμένου, το μαύρο μπαϊράκι στον πύργο του μοναστηριού, να!

Στην Ιερισσό πήρα το λεωφορείο για Θεσσαλονίκη.

Στο αεροδρόμιο κάθησα στην αίθουσα αναχωρήσεων και έπινα πολλούς χυμούς. Η πτήση ήταν ώρες μετά.

Με τη πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο απέναντί μου δυο αστυνόμοι έριχναν συχνές ματιές προς εμένα. Ο ένας ήταν κοντος και γεμάτος με χοντρά χείλια και δάχτυλα. Μικρασία Αίγυπτος είπα. Είχα 'δει τα μάτια του πριν αλλά δεν θυμόμουνα που.

Τώρα με κοίταζε σχεδον συνεχώς σα να 'θελε να μου πει κάτι, το σιδερένιο χέρι του νόμου η φιλία.

Σύντομα οι ποσότητες υγρών που κατανάλωσα είχαν αποτέλεσμα. Σηκώθηκα και έψαχνα την τουαλέτα. Οι δυό αστυνόμοι με ακολούθησαν ακομα και στην τουαλέτα.

Γύρισα στην αίθουσα αναμονής, στήθηκαν παλι στον τοίχο απέναντι μου.
Ανακοινώθηκε η πτήση μου, μπήκα στην ουρά για τον έλεγχο αποσκευών και επιβίβαση στο αεροπλάνο. Οι δυό αστυνόμοι όρμησαν δίπλα μου, αυτός με τα μαύρα μάτια σχεδόν μ' άγγιζε, αισθανόμουν την ανάσα του.

Άδειασα την τσάντα μου. Ο αστυνόμος μου μ' αγκάλιασε.

Άφησες κάτι στο Όρος γύρνα πίσω, είπε

το πρόσωπο του τώρα έλαμπε το βλέμμα
του σχεδόν ερωτικό.

Θα σ' ακολουθώ όπου πας.
.

Αργά το απόγευμα την άλλη μέρα, ίσως αργότερα δεν είμαι σίγουρος ανέβηκα τα σκαλιά στο αρχονταρίκι στη Μεγίστη Λαύρα. Το καμπαναριό στα δεξιά μου εισέβαλε τα σωθικά μου μια γεύση θανάτου. Το καμπανάκι που χτυπάει στις τρεις τη νύχτα να σύρει τους άντρες από το βασίλειο της σάρκας στο βασίλειο του Θεού.

Ίσια μπροστά μου στην πόρτα της κουζίνας ο Πατέρας Πρόδρομος.

Μιχαήλ!

Υποκλίθηκα και φίλησα το χέρι του. Έκανα ένα βήμα πίσω και στάθηκα εκεί για λίγη ώρα το βλέμμα μου πέρα μακριά. Το σώμα μου ταλαντεύονταν ο Πατέρας Πρόδρομος άπλωσε τα χέρια του γύρω μου.

Μπήκε βιαστικά στην κουζίνα και γύρισε με ένα κομμάτι ψωμί.
Πήρα το ψωμί και γύρισα δεξιά στον ξενώνα.

Το καμπανάκι τρύπησε τα σωθικά μου τρις μετα τα μεσάνυχτα ώρα για το καθολικό.

Μεσ' στο σκοτάδι οι μοναχοί ένας ένας ερχόταν να προσευχηθούν κύριε ελέησον χιλιες φορες. Εγώ έμενα σιωπηλός.

Τέλη Αυγούστου, ένιωθα το φθινόπωρο να κατεβαίνει σιγά σιγά στο δέρμα στα μπράτσα μου. Πέρασε το καλοκαίρι γαλήνιο, βοηθούσα τον Πατέρα Πρόδρομο, έφτιαχνα τους καφέδες για τους προσκυνητες λουκούμι και ρακί. Καναδυό φορές ο Πατέρας Πρόδρομος είπε

Μιχαήλ, η θα παντρευτείς η θα γίνεις μοναχός.

Φίλησα το χέρι του δάκρυα στα μάτια και κατηφόρισα στον αρσανά με άλλους τέσσερους πέντε, σήμερα ερχόταν το καΐκι.

Ο χωματόδρομος ήταν βρεγμένος και φύσαγε δυνατός αέρας μας έσπρωχνε πίσω. Τα κύματα έσκαγαν στα βράχια και πηδούσαν ψηλά ως τον πύργο του μικρού λιμανιού. ¨Ενας χωροφύλακας έξω από το γραφείο του πάνω ψηλά κάτω από τον πύργο με τις πλάτες γυρισμένες προς εμάς βημάτιζε πέρα δώθε υψώνοντας τα μπράτσα του στα σύννεφα.

Φάνηκε το καΐκι ανάμεσα σε γιγάντιες στήλες λευκού αφρού. Σημάδευε το στόμα του μικρού λιμανιού αλλά το πέταγε στα σκοτεινά βράχια η θάλασσα.

Οι προσκυνητές ούρλιαζαν και έτρεχαν στην ανηφόρα. Ο αστυνόμος γύρισε κατά μας κούναγε τα μπράτσα του, μας έλεγε κάτι η μας ευλογούσε δεν ξέρω. Ένας χορός, το καΐκι, ο αστυνόμος οι προσκυνητες πάλι και πάλι σ' ένα αρχαίο δράμα. Όλα δημιούργημα του αστυνόμου.

Οι προσκυνητές έφυγαν μ' ένα φορτηγό για τις Καρυές αργά εκείνη την ημέρα. Η κακοκαιρία συνεχίστηκε για πολλές μέρες, το καΐκι ερχόταν και ο χορός πάλι και πάλι, ήρθε ο χειμώνας ούτε καΐκι ούτε προσκυνητές.

Μέσα Νοεμβρίου ξύπνησα πριν να χτυπήσει το καμπανάκι, ήταν μια φοβερή καταιγίδα με κεραυνούς.

Κυριακή. Όρθιος στο στασίδι μου το μυαλό μου άδειο δεν έβλεπα τίποτε.
Ένας γέρος μοναχός το σώμα του καμπουριασμένο το πρόσωπο του βαθιά μέσα στην μαύρη κουκούλα κάθισε στο διπλανό στασίδι ψιθύριζε την προσευχή του δεν άκουγα τίποτε.

Κατά το ξημέρωμα η φωνή του δυνάμωσε, τώρα ικεσία τώρα απαίτηση, τώρα σάλπισμα

κύριε ελέησον κύριε ελέησον κύριε ελέησον

κ' εδώ είναι κάτι που δεν έζησα ποτέ πριν η μετά. Ρίγος και σπασμοί κατέλαβαν το σώμα μου βάρυναν οι ώμοι μου δάκρυα έσταζαν στις πέτρες στο πάτωμα, κάτι εισέβαλε στο σώμα μου τα χείλη μου ψιθύριζαν πάλι και πάλι

κύριε ελέησον κύριε ελέησον κύριε ελέησον

ωσπου με πήρε ο ύπνος.
Ένας πολύ δυνατός κεραυνός σαν από κανόνι χτύπησε τα νοτιοδυτικά της Λαύρας.

Μετά την τράπεζα περπατήσαμε έξω από τα τείχη του μοναστηριού να ιδούμε.

Μια βελανιδιά μόνο ο μαύρος κορμός καναδυό μέτρα στεκόταν όρθιος. Εκείνη τη στιγμή ήξερα ποιός τό 'κανε αυτό αλλά μη μιλάμε για τα θαύματα γιατί εξανεμίζονται.

Αυτές τις μέρες το αισθάνομαι βαρύ στο δέρμα στα μπράτσα μου το φθινόπωρο έρχεται. Οι προσκυνητές έφυγαν. Έχω να κατεβώ στον αρσανά χρόνια. Μιά μέρα θ' αντριευτώ θα κατηφορίσω να 'δω είναι εκεί ο αστυνόμος;

Αυτές τις μέρες μιλάω με τον Πατέρα Πρόδρομο το γέροντα μου συχνά. Είναι αργά, έφυγαν οι προσκυνητές, θα 'μαι μόνος στο καΐκι.

Vocabulary

Agion Oros
Holy Mountain, Mt Athos

Lavra
Monastery

archondariki
A section of the monastery for welcoming the pilgrims

loukoumi
a type of sweet, Turkish delight

raki
a type of alcoholic drink, tsipouro

Athanasios the Athonite
St Athanasius, the founder of the monastery of Megisti Lavra, the first monastery on Mt Athos

skete
monk dwellings outside the twenty main monasteries on Athos

fat L
Macedonians pronounce the letter L in a characteristic way that sounds like Lh.

trapeza
the dining hall of monasteries

campana
church bell

kyrie eleison, pronounced kerieh eleh eson
lord have mercy on me

arsanas
the port of a monastery with its ancillary buildings

gendarme
policeman

Karyes
The administrative center of Athos

stasidi
a special wooden armchair found in orthodox churches

gerontas
a monk, my gerondas refers to the abbot, the hegoumenos of the monastery

Credits

Image:
The Storm
Ivan Aivazovsky, Russia 1817−1900
Painting, 1850, 82×117 cm
The National Gallery of Armenia, Yerevan

Read reviews here



https://www.amazon.com/dp/B0CF4FNB36 on sale at amazon



You can now read the book in Greek here
https://play.google.com/store/books/details/Michael_Nikoletseas_THE_CAIQ...

Buy on amazon