Το καικι απο τη Λαυρα - το ναυαγιο

Το καίκι από τη Λαύρα - το ναυάγιο

Τώρα Δεύτερη Έκδοση Ελληνικά, paperback
Χειμώνας 2025

Στις σκάλες για το πάνω κατάστρωμα και το σαλόνι του ταχύπλοου Δάφνη-Ουρανούπολη μια ακόμη απόδραση από το Άγιο Όρος αργά βήματα κρατώ το παντελονι μου. Ο πατέρας Εφραίμ της Μεγίστης Λαύρας πίσω μου κουβαλάει την τεράστια βαλίτσα μου το παντελόνι μου. Κάπου πενήντα προσκυνητές πίσω μας ακολουθούν υπομονετικά. Ο πατέρας Εφραίμ άφησε κάτω τη βαλίτσα, σήκωσε το παντελόνι μου και πάλεψε να σφίξει τη ζώνη μου.
Ιδού! καμία αμηχανία

Μιχαήλ είσαι στρατιώτης του Χριστού είπα.

Ο πατήρ Ιωσήφ της Λαύρας, ο φύλακας του θεμελίου λίθου της Αθωνικής Ορθοδοξίας του Αθανασίου, ο ιερέας της Αρτέμιδος αυτός που κουβαλάει τρίαινα, «στρατιώτης του Χρήστου» είπε, ν’ αφήσω τα κόκαλά μου στο Όρος είπε, μη με ξανακαλέσεις είπε όταν τον πήρα τηλέφωνο να του πω ότι έφυγα. Κόλλησα τον ιό τέσσερις φορές, δεν πήγε πουθενά, έφυγες είπε.

Το σαλόνι ήταν γεμάτο. Ένας πιλότος της Aegean μου έστησε ένα τραπέζι και καρέκλες, πολύ ώρα μέχρι την Ουρανούπολη.

Μιχαήλ ανδρείε ,τρίτη φορά δραπέτης, γενναίος στρατιώτης του Χριστού λέει. Χίλια εννιακόσια ογδόντα - 2025 πανεπιστημιακός πρόσκοπος Ελλάδα ΗΠΑ.

Αλλά πάντα επέστρεφες. Στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα ο αστυνόμος στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης ήταν ξεκάθαρος

Κάτι ξέχασες στο Όρος, πήγαινε πίσω, θα σε ακολουθώ όπου κι αν πας.

Χιλιάδες μίλια στους χωματόδρομους Λαύρα Χιλανδάρι σαράντα χρόνια τώρα κάτι ξέχασα στα όνειρά μου.

Το μοναστήρι της Κωνσταμονίτου είναι βαθιά μέσα στην τρύπα όπου οι ψυχές των μοναχών αγίων και αμαρτωλών τρεμοπαίζουν για μια στιγμή ζωντανευουν ψελνουν το μήνυμά τους χορεύουν και επιστρέφουν στη σκοτεινή άβυσσο. Για όσους έχουν μάτια. Ο Φιλάρετος με καλωσόρισε

Έλα στην Τράπεζα να φας κάτι είπε

βουλιάζουμε είπε, όσοι από σας Ορθόδοξοι αγωνιστείτε είπε κ’ έγινε ένα με το αόρατο.

Ο εύθυμος Αγλάιος με ακολούθησε, έκανε τα αστεία του όταν περπατούσα στον μακρύ διάδρομο των μοναχών, ένα βαρύ αεράκι ένα βουητό από τους κούφιους χιτώνες που κρέμονταν έξω από τα κελιά, κρύσταλλοι πάγου στην ψυχή μου, έφυγα με φρίκη.

Ο Αγάθων διέλυσε την εξομολόγηση μου στον τάφο του, είπε ο πατέρας Σπυρίδων

Αύριο το βράδυ στην εκκλησία.

Εκεί μετά από ομολογία μιλήσαμε για αρκετή ώρα στα σκοτεινά.

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του πατέρα Αγάθωνα.

Ζήτησα από τον πατέρα Σπυρίδωνα να επαναλάβει, άκουσα αλλά δεν θυμάμαι. Τις τελευταίες μέρες του ήταν σε άλλους χώρους..

Ο πατέρας Σπυρίδων έβγαζε ακατάληπτους ήχους, κάθισα δίπλα του στο στασίδι σιωπηλός.

Πρέπει να κοιμηθούμε λίγο είπε ο πατήρ Σπυρίδων και σηκώθηκε να φύγει.

Πατέρα Σπυρίδωνα δεν μου έδωσες την ευλογία σου.

Την ευλογία είπε, όρμησε στο ιερό, και βγήκε φορώντας το πετραχήλι.

Στα γόνατα είπε.

Με σκέπασε με το πετραχήλι του, μουρμούρισε την ευλογία και δεν ήμουν.

Θεία κοινωνία αργότερα είπε, αργότερα.

Απόδραση από την Κωνσταμονίτου δεν γίνεται αλλά έχω εμπειρία

Ένας εργάτης από το Ουζμπεκιστάν συμφώνησε να οδηγήσει το φορτηγό του μέσα από τα ορεινά μονοπάτια και να με πάει στις Καρυές.

Δεν έχω οδηγήσει ποτέ αυτή τη διαδρομή είπε ότι πηγαίνω από ένστικτο.

Οδηγήσαμε στο βουνό για πολλές ώρες σκοτάδι και βροχή.

Ήμασταν εδώ πριν πει, πρέπει να πάρω την ανηφόρα τώρα, αυτός ο τοίχος δεν ήταν εδώ όταν ήρθα.

Κοιμηθήκαμε σε μια μικρή καλύβα από τούβλα στο δάσος στην Καψάλα, έμεινε ξύπνιος τροφοδοτώντας τη φωτιά. Νωρίς το πρωί με οδήγησε στις Καρυές για να πάρω το λεωφορείο για τη Δάφνη και μετά το καράβι να αποδράσω από το Όρος. Τώρα η παρόρμηση ήταν αδυνάτισε. Αποφάσισα να ματαιώσω και να πάω στη μονή Καρακάλλου. μου είχε πει ο πατήρ Συμεών της ερήμου

Ξηροποτάμου, Καρακάλλου, Κωνσταμονίτου, εκεί!.

Οδηγήσαμε στην Καρακάλλου. Παρουσίασα τον εαυτό μου,

Πολεμάμε τους ίδιους αγώνες είπα.

Μου πρόσφεραν φιλοξενία για τρεις μέρες. Κοντά στα μεσάνυχτα ο πατέρας Χριστόφορος χτύπησε την πόρτα μου και ζήτησε να χρησιμοποιήσει το κινητό μου. Θέλοντας ιδιωτικότητα με πήγε σε ένα έρημο μέρος του μοναστηριού. Μετά την κλήση καθίσαμε σε κρεβάτια ο ένας απέναντι στον άλλο και μιλήσαμε και τα δύο βράδια που έμεινα εκεί. Δεν θυμάμαι τίποτα από την ομιλία του, αλλά ένιωσα ότι καταλάβαινα τις αλλαγές που γινόταν μέσα μου.

Βγάλε το καπέλο σου Πάτερ, είσαι ωραίος καλόγερος, τα μάτια σου, τα μάτια σου, σε ξέρω.

Η παρόρμησή μου να φύγω μεγάλωσε ξανά, δεν άντεχα την ταραχή, δεν είπα τίποτα στον πατέρα Χριστόφορο δεν το είπε σε κανέναν.

Δεν το έκανα, δεν είπα στον Πάτερ Χριστόφορο «Σε ξέρω Πάτερ, ήσουν μπάτσος στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του ογδόντα. Γύρνα στο Βουνό που μου είχες πει, θα σε ακολουθήσω όπου πας, μου είχες πει». Κάθισα εκεί σιωπηλός κοιτώντας τα μαύρα μάτια του κάπου στην Ανατολία ένας στρατιώτης του Χριστού.

Όχι τόσο γρήγορα Μιχαήλ, πρέπει πρώτα να περάσεις τα μυστήρια της Ορθοδοξίας, να μείνεις στο Όρος. Τώρα είσαι εύκολο θύμα στα δαιμόνια. Σύντομα θα χτυπήσει το κουδούνι για την πρωινή λειτουργία, είπε.

Έβαλε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου και με βοήθησε να κατέβω τις σκάλες στο δωμάτιό μου.

Το πρωί τοποθετήθηκα έξω από το αρχονταρίκι για να κανονίσω ένα μέσο να με πάει στο λιμάνι της Δάφνης. Τώρα η επιθυμία μου να φύγω ήταν ασφυκτικά επείγουσα.

Χτύπησε το κινητό μου

Μιχαήλ πάνε όλα καλά στην Κωνσταμονίτου;

Αυτός ήταν ο πατέρας Αρσένιος της Μεγίστης Λαύρας που με είχε βοηθήσει να κατέβω από το καράβι στον αρσανα της μονής Κωνσταμονίτου πριν από μερικές εβδομάδες.

Χαίρομαι που σε ακούω Πάτερ Αρσένιο, δεν είμαι στην Κωνσταμονίτου.

Που είσαι Μιχαήλ;

Καρακάλλου.

Παύση, μεγάλη παύση.

Ξέρεις πού είμαι; Στο δρόμο κάτω από την Καρακάλλου. Ετοίμασε τη βαλίτσα σου θα είμαι εκεί σε λίγα λεπτά, πάμε Λαύρα.